مون پای های من

گاهی میشنوم که بعضی آدم ها نظرشون اینه که منی که اینقدر دارم با عشق با بچه ها کار میکنم نکنه قدر ندونن، نکنه نمک بخورن نمکدون بشکونن. می پرسن خسته نمیشی از سر و صدا؟ چطوری کنترل شون می کنی؟

ولی آخه نمیدونن قضیه یچیز دیگه است. قضیه اینه درسته بچه ها از همه لحظاتی که باهمیم لذت میبرن. ولی من دارم دوبرابر اون ها کیف میکنم. من با بچه ها خسته نمیشم. من با پنجشنبه های شاد کتابخونه، انرژی کل هفته ام رو تامین میکنم. که لبخند یادم بمونه. سلام پرانرژی یادم بمونه. معرفی کتاب به اعضا یادم بمونه. یادم بمونه مهم ترین ویژگی کتابدار، رفتار و اخلاقشه.

من بین معصومیت و زیبایی نگاهشون دارم زندگی میکنم، بین هوش سرشار و زیرکی دلنشینشون، بین محبت خالصانه و کودکانه شون دارم غرق می شم. این منم که دارم از اونا انرژی ناب دریافت میکنم. این بچه ها ان که دارن بمن شوق ادامه کار و برگزاری هزاران جشن دیگه رو میدن. این بچه ها ان که کتابخونه رو تزیین میکنن. به دیوار های کتابخونه با نقاشی هاشون رنگ می پاشن. این بچه ها ان که با صدای خنده هاشون، آهنگ زندگی برای طبقه دوم این ساختمون و قسمت کودک یه کتابخونه قشنگ دیگه اون سر شهر، می نوازن. این بچه ها ان که اگه وارد دنیاشون بشی، چیزی جز امید نمی بینی. آخه داریم قشنگ تر از این؟ بچه ها نورن، امیدن.

پ.ن: اثر مرکب رو دوبار خوندم و سعی می کنم چیزهایی که یاد گرفتم رو عملی کنم.

پ.ن1: بلاخره موضوع پایان نامه ام قبول شد.

پ.ن2: کتاب هنر زندگی مینیمالیستی رو خوندم و تموم کردم و با اینکه اکثر مطالبش رو میدونستم ولی دوستش داشتم. به مینیمالیست بودن ذهن و روان هم پرداخته بود و من این رو دوست داشتم.

پ.ن3: مینیمالیسم از جاشوا فیلدز ملبورن و رایان نیکدیمس رو دارم می خونم این روزها. یعنی گوش میدم :)

برچسب‌ها: کودک, اثر مرکب, هنر زندگی مینیمالیستی, مینیمالیست

+نوشته شده در شنبه سیزدهم اسفند ۱۴۰۱ساعت 16:15 توسط زینب سلیمانی ابهری |